یک روش غیر تهاجمی است که با استفاده از امواج صوتی، ساختمان داخلی قلب به تصویر کشیده می‌شود و در حقیقت به عنوان استاندارد تشخیص بیماری‌های قلبی تلقی می‌شود
اکوکاردیوگرافی یکی از ابرازهای بسیار مفید دقیق در بررسی کالبد طبیعی و غیر طبیعی قلب می‌باشد. با استفاده از این روش می‌توان نمای دقیقی از دیواره‌های قلبی , دریچه‌ها و ابتدای سرخرگهای بزرگ را به دست آورد. غیر تهاجمی بودن این آزمون از امتیازهای خاص آن به شمار می‌رود اما از سوی دیگر انجام دقیق آن محتاج تجربه و خبرگی پزشکی است که اقدام به انجام آن می‌کند. به عبارت دیگر ممکن است یکبار در اکوی قلبی ضایعه‌ای دیده نشود و بار دیگر توسط پزشکی مجرب تر ضایعه تشخیص داده شود.
مبانی فنی
اساس اکوکاردیوگرافی این است که مواج صوتی با فرکانس بالا به قلب هدایت می‌شود و پژواک آن توسط گیرنده خاصی گرفته می‌شود . به عبارت دیگر هیچگونه اشعه یا موج خطرناکی به فرد انتقال پیدا نمی‌کند و امواج صوتی ساده برای تصویر برداری مورد استفاده قرار می‌گیرند . در نوع ساده اکوی قلبی یا حالت M , نمای داخل قلب فقط از یک بعد مورد بررسی قرار می‌گیرد و با تغییر جهت دادن پروب دستگاه از زوایای مختلف قلب تصویر تهیه می‌شود . در حالی که در اکوی دو بعدی تصویر دقیقتر از آناتومی قلب ایجاد می‌شود و جزئیات بیشتری در یک نما مشخص می‌شود در نهایت حالتی به نام اکوی داپلر وجود دارد که برای جهت جریان خون در قلب تصاویر رنگی( قرمز و آبی ) ایجاد می‌کند که شاید بهترین و دقیق ترین روش در ارزیابی ناهنجاریهای مادرزادی قلبی و اشکالات دریچه‌ای باشد. از سوی دیگر قدرت عضلانی قلب و بویژه توانایی بطن چپ در بیرون راندن خون از قلب توسط اکوی قلبی قابل ارزیابی می‌باشد.
انجام این آزمون هیچگونه آمادگی قبلی نمی‌خواهد و کافی است که بیمار روی تخت به پهلوی چپ بخوابد و پزشک پروب مخصوص دستگاه را که به ژل روان کننده آغشته شده برای مدت چند دقیقه روی سینه وی حرکت دهد و از نماهای مورد نظر خود تصویر برداری کند . با این حال انجام این آزمون نباید بیش از اندازه ساده انگاشته شود و از انجام آن باید صرفا توسط متخصصان با تجربه کافی در این زمینه صورت پذیرد.